یکی از مسائل مهمی که در ارتباط هنرمند و جامعه‌اش مطرح است در دست‌نوشته‌های به‌جا مانده از رضا مافی آمده است که یک هنرمند متعهد نباید بگذارد که فرهنگی دیگر بر فرهنگ بومی او مسلط شود.
نمایشگاه آثار «رضا مافی» در موزه هنرهای معاصر تلاشی برای نمایش تصاویری از «جهان‌بینی تمدنی» این هنرمند پیشگام هنر معاصر ایران بود و گردانندگان نمایشگاه می خواستند، نگاه عمیق، اصیل و هویت‌بنیان رضا مافی به فرهنگ غنی ایرانی را به مخاطبان معرفی کنند.
نمایشگاه پژوهشی هنری رضا مافی که به همت موزه گالری ترانه باران در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شده بود، به کار خود پایان داد.
رضا مافی، خوشنویس صاحبنام و از هنرمندان تأثیرگذار در هنر معاصر ایران است.
هرچند نظراتی درباره آغاز نقاشی‌خط در ایران وجود دارد اما رضا مافی معتقد بود قبل از او، هیچ خط‌نویسی در اندیشه «تلفیق خط نستعلیق و نقاشی» نبوده بنابراین خود را بنیان‌گذار این مکتب می‌دانست.
روزنامه ایران یادداشتی از سیده‌محبوبه کاظمی دولابی (کیوریتور و پژوهشگر) درخصوص کیوریتوری پژوهشی منتشر کرد.
نعیمایی معتقد است: رضا مافی از جمله نخستین افرادی است که مشق قدمایی را در کارهای خود به کار گرفت و اصالت خط را در نقاشی رها نکرد.
رازهای مگو دوستی رضا مافی و سهراب سپهری بر دیوارهای موزه هنرهای معاصر نقش بست.
.jpg)
به عقیده یک استاد خوشنویسی: رضا مافی یک خوشنویس هنرمند نوگرا بود. در استفاده از قلم نی و کاغذ، فضاهای تازه‌ای را تجربه کرده بود که برای آن دوره خیلی خوب بود، البته خود مافی هم داعیه خوشنویسی کلاسیک نداشت.
به تایید دست‌نوشته‌ها و اقوام نزدیک این مرد، زانوانش به هنگامِ خطاطی و ورود به دنیای خط ـ نقاشی، به لرزه درمی‌آمد؛ خط را بر نقاشی ارجح می‌دانست و از دریچه خطاطی به نقاشی نگاه می‌کرد؛ شاید نگاه «رضا مافی» به دنیا نیز از دریچه خطاطی بود.
«مافی» معتقد بود سیاه‌مشق نوعی عبادت است. نمی‌خواست کاغذ سیاه کند، او عبادت می‌کرد. با هندسه حرف زندگی می‌کرد، با حروف عشقبازی می‌کرد. او هنر نفس می‌کشید. این هنرمند با عمر کوتاهش که به چهل سال نرسید، توانست کارهای جدیدی خلق کند.
.jpg)
بعد از ۴۱ سال نگاهی دوباره به آثار رضا مافی شد تا نمایشی نو در معرض دید عموم قرار گیرد.
